~pvp

~pvp ( czyt. „nie p lub p”) to formuła zaczerpnięta z logiki klasycznej. Służyła mi jako schemat przemyśleń co do możliwości zrozumienia rzeczywistości. Jest prawdą banalną, z której niczego nie dowiadujemy się o „p”, ale nie jest fałszem. Rzeźby i obiekty z tego cyklu stanowią odbicie moich poszukiwań formy opartej na logicznych zasadach, ale poddające je pod wątpliwość. Jednocześnie pragnęłam, aby nie narzucała ona swojej estetyki i funkcjonowała poza semantyką. Obszar moich badań zawęziłam do fragmentu pewnej istniejącej rzeczywistości, dobrze znanej nam formy codzienności – poduszki, odpowiednio przetworzonej i odrealnionej.

W niewielkiej, klasycystycznej budowli, na planie prostokąta z umieszczonym na przeciwległej do drzwi ścianie, ogromnym lustrem odbijającym pejzaż parku za drzwiami, na osi lustro-drzwi ustawiłam cztery rzeźby ( wraz z odbiciem lustrzanym daje to nam ciąg ośmiu rzeźb będących niejako łącznikiem zimowego pejzażu; tego rzeczywistego i lustrzanego, na pierwszy rzut oka nie różniącego się od siebie)

Obiekty pochodzą z cyklu ~pvp

~pvp – wnętrze białego pomieszczenia, sześcianu, którego wszystkie ściany boczne, sufit i podłoga nie mają pionów i poziomów.

Z narożników nie łączących się ścian przesącza się błękitna smuga odrealnionego światła